22 Ağustos 2009

öğrenciler

bundan 4- 5 sene kadar önce, "sahne tasarımı" öğrencilerine teknik resim dersi vermemi istemişti Sedef. O müdürlük yapıyor, çocukların da adamakıllı birilerinden ders alabilmesi için kendini paralıyordu. kabul ettim. işimden yarım gün izin alıyor, koştura koştura Serik'e gidiyordum. evde eski ders notlarımı onun yanına da kuzenimin yeni ders notlarını toparlamıştım. fişek gibiydim. tabi karşımda mimarlık öğrencileri değil, iki yıllık meslek yüksek okulu öğrencileri olduğu gerçeği ile karşılaşınca biraz yavaş gitmem gerektiğini anladım.
ilk derste "kendinizi tanıtır mısınız bana" dedim. kimi sadece adını soyadını söyleyebildi. kimi okulundan , ailesinden , ideallerinden bahsetti. sonra onları tanımanın başka bir yolunu düşündüm. teknik resim dersi teknik yazıyla başlar!
onların a4 boyutunda bir canson'a, akıllarına estiği gibi yazı yazmalarını istedim. tek şart, teknik yazı kurallarına uygun küçük ve büyük harfler kullanmaları idi.
ertesi hafta sınıfın analizi elimde idi. 2 tanesi ödevi 15 gün sonra getirerek , okul yıllarının biraz uzun süreceğinin işaretini vermişti. bir - iki tanesi oturup arabesk şarkı sözleri ile doldurmuştu kağıdı. bir kız nazım hikmet şiirleri yazmıştı. bir tanesi günlük. iki tanesi de istiklal marşı ve çırpınırdı karadeniz...
çocukları o ilk derste tanıdım, hatta ilerde yaşamlarından kesitler bile oluşmuştu kafamda. neyse ki güzel bir dönem geçirdik. her dersin son on beş dakikasını izledikleri filmlere, okudukları, gördükleri yeni şeylere ayırdım. konuşacak çok fazla şeyleri olmadığını üzülerek gördüğümde destek oldum, yol gösterdim, teşvik ettim. sonra işim bu görevi sürdürmeme müsaade etmeyecek kadar yoğunlaştı. dönem sonu çocuklarla vedalaştım. çok üzüldük karşılıklı. telefonumu verdim, içinden iki tanesi telefon sapığım olmak için kullandı numaramı. iki üç tanesine iş buldum. çok mutluyum.
aradan bir yıl geçti, bir fuarda baktım toplanmışlar, yapı fuarını geziyorlar. beni görünce hemen yanıma geldiler."hocam neden bıraktınız bizi, bir daha sizin gibi hoca görmedik" dediler.
sevindim, onların hayatında 3 aylık bir fark yarattığım için çok sevindim.
onlar da burada yazılmayı haketmişlerdi...

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder